teorie cech
Encyklopedia PWN
typ
metodol. we współcz. metodologii nauk empirycznych obiekt lub konstrukcja pojęciowa (pojęcie typologiczne o charakterze wzorca), służące systematyzacji i opisowi nauk. danej dziedziny rzeczywistości;
[łac. < gr. týpos ‘odbicie’, ‘obraz’],
zjawisko społeczno-polityczne stanowiące integralną część dziejów ludzkości od początków organizacji społecznej, o zasięgu rosnącym wraz z rozwojem technologii;
zachowanie, zachowanie się,
psychol. jedno z podstawowych pojęć psychologii; w najszerszym znaczeniu — każda dająca się obserwować reakcja na bodźce z otoczenia lub ogół reakcji i ustosunkowań organizmu żywego do środowiska.
astronomia
nauka przyrodnicza, której przedmiotem badań są ciała niebieskie, ich rozkład i ruchy w przestrzeni, pochodzenie, budowa oraz ewolucja, a także Wszechświat jako całość.
[gr. ástron ‘gwiazda’, nómos ‘prawo’],
Bacon 
, baron of Verulam, ur. 22 I 1561, Strand k. Londynu, zm. 9 IV 1626, Londyn,
angielski mąż stanu i filozof, prawnik.
[bẹıkən]
Francis , baron of Verulam, ur. 22 I 1561, Strand k. Londynu, zm. 9 IV 1626, Londyn,
dobór naturalny, selekcja naturalna, dobór stabilizujący,
mechanizm ewolucji zaproponowany przez Ch. Darwina i A.R. Wallace’a (1858) w celu wyjaśnienia sposobów powstawania przystosowań (adaptacja) i specjacji, czyli powstawania nowych gatunków.
